De Stentor (2)

Ondanks dat Jan Witting, journalist van de Stentor, bij ons laatste gesprek wel had gezegd er nog op terug te komen, geloofde ik er niet zo in. Maar toen ik op woensdagochtend dan toch gebeld werd door hem met de vraag of we een afspraak konden maken voor een groter artikel in De Stentor moest ik er wel in geloven. Het moest een uitgebreider artikel worden in de zaterdag editie en natuurlijk ook een foto erbij.Dus er zou ook een fotograaf langskomen.

Vrijdagochtend heb ik, en de kinderen ook zeker, de luxe van een vakleerkracht gym! Meester Mel. Hij neemt mijn groep mee voor een uur durende uitputtende gymles. Tenminste, dat beeld ik me altijd in, terwijl in de praktijk de kinderen altijd met veel meer energie (lees: lawaai) terug in de klas komen. In dat uur heb ik absolute stilte in mijn lokaal waar ik alle andere dingen van het leraarschap kan doen waar je nooit aan toe komt met een klas vol 34 schatjes, maar die wel van je verwacht worden en eigenlijk ook gewoon heel hard nodig zijn om de toko te kunnen draaien.

Maar nu, deze vrijdag, kon ik daar mooi even een interview tussendoor doen. Aansluitend zou de fotograaf wat foto’s kunnen maken van mij en van een aantal kinderen. Om 9.30 uur nam mijn collega de groep mee naar de gymzaal en verwelkomde ik Jan Witting. Het uur ging snel voorbij. Het was een prettig gesprek waarbij ik eerst mijn enthousiaste verhaal kon doen over onze school. Een gebouw van meer dan 100 jaar oud op een dorpsplein straalt iets vertrouwds uit maar bij binnenkomst merk je direct dat er iets gaande is. De deuren zijn bijvoorbeeld nagenoeg uit de school verdwenen. De ideale manier om ons onderwijs te kunnen geven. Niets ‘deur achter je dichttrekken’, maar gewoon op een zachter geluidsniveau praten. Zowel de kinderen als de leerkracht, want zo kun je rekening houden met elkaar. De kinderen hebben ook geen vaste werkplekken meer maar kunnen door de school heen op zoek naar een geschikte werkplek die past bij hun opdracht, doel en geluidsniveau. Dat wordt natuurlijk begeleid en er wordt dagelijks terug gegrepen in de evaluatie hoe het gegaan is en wat we aan werkpunten en complimenten meenemen naar de volgende dag. Maar Dhr. Witting kwam niet voor onze school en ons onderwijs, zelfs niet om mij te horen vertellen over mijn grootste passie, het onderwijs, maar over mijn nominatie voor Leerkracht van het Jaar. Dit laatste had natuurlijk nooit gebeurd als ik dat eerste niet had gehad en de mensen om mij heen dit niet hadden gezien.

Het is een super leuke ervaring geweest dit interview. Het resultaat mag er ook zijn. Ik leer ervan hoe je het beste je verhaal kunt verwoorden en dat de ontvanger soms je verhaal iets anders kan oppakken dan je eigenlijk bedoelde. Niets schokkends, maar genoeg om de volgende keer dat even duidelijker te omschrijven. Zodat bijvoorbeeld de jongen die mij als eerste nomineerde niet als een huilende kleuter wordt gezien, maar als een jongen die een heel volwassen en doordachte keuze maakte toen hij mij opgaf. En dat de ouders die mij daarna nomineerden niet als gevolg van de eerste nominatie, maar los daarvan uit eigen beweging dit deden. Klein detail, maar voor de betrokkenen een groot verschil. Mijn fout, niet duidelijk genoeg geweest misschien tijdens dat eerste telefoongesprek, maar kon dat nu even rechttrekken. Leerpuntje voor de volgende keer, als die er komt natuurlijk. En dan hoop ik stiekem dat ik meer gericht mag gaan vertellen over het onderwijs, alle veranderingen die gaande zijn en de acties die daarom door heel Nederland in alle lagen worden genomen en de daaruit voortkomende discussies.