De kraaiendieven

Iets wat ik tegen kwam dit weekend.
Op de website www.beterlerenlezen.nl wordt uitleg geven over het boek ‘De Kraaiendieven’. Een professioneel filmpje laat de auteur, maar ook gebruikers aan het woord over hun ervaringen met het boek. De Kraaiendieven is een oefenboek wat kinderen stimuleert om thuis, met enthousiasme, te gaan lezen. 
Niet alleen door het spannende verhaal, maar ook door het verweven van de leesvorm ’toneellezen’, woordspelletjes, herhaald lezen en stikkers plakken. En dit alles in een dyselxie-vriendelijk lettertype.

Een leuk principe om dat wat bekend is binnen het onderwijs als ‘Connect lezen’ toe te passen in een boek voor thuis met duidelijke handleiding en instructie voor ouders. Connect lezen kan binnen de school al voor grote sprongen vooruit zorgen (mits consequent toegepast natuurlijk) en daar zou dit boek dan een mooie aanvulling voor thuis op zijn.

Als je kijkt naar de leeftijd, 7 tot 10 jaar, mag je inderdaad ervan uit gaan dat een leerling van 7 dit (samen) kan lezen. En dat iemand van 10 jaar het principe ’toneellezen’ ook gewoon nog heel erg leuk vindt om te doen en het verhaal spannend genoeg vindt.

Maar wanneer kom je op de website met de naam beter leren lezen? Dat is natuurlijk als je kind nog niet zo goed leest. Of wanneer je kind echt moet oefenen maar als dat met de gewone boekjes een strijd is.
Zeker aangezien de auteur een lees- en dylsexiespecialist is ben je geneigd het boek direct aan te schaffen.
Aanschaffen kan natuurlijk direct, maar bedenk eerst even of je het ook direct kunt toepassen.

Als ik kijk naar de leerlingen die bij mij in groep 4 binnenkomen dan zijn de kinderen die een leesachterstand hebben de minst gemotiveerde leerlingen. Niet zo gek natuurlijk als je bedenkt dat ze iets  moeten leren wat niet vanzelf gaat, of zelfs heel erg lastig is voor ze en waarin ze steeds bevestigd worden dat ze het niet kunnen, ondanks alle oefeningen. En helaas, je kunt je abonnement op het leesonderwijs niet opzeggen, zoals je kunt stoppen met judo als je het niet leuk vindt, want je moet leren lezen. En daar zit een frustratie.

Om je kind dus te helpen met lezen is nog niet zo makkelijk. Je moet weten waar die frustratie zit. En die kan op heel veel vlakken liggen. 
Ga eerst na op wel niveau je kind leest. Dat lijkt heel makkelijk, maar dat valt nog wel eens zwaar tegen. Kijkt de leerkracht vooral naar het behaalde AVI niveau tijdens de CITO toets? (grmbl….. heb je moeite met lezen gaat er iemand met een stopwatch naast je zitten…) Of kijkt de leerkracht naar het boekje waarin ze aan het werk zijn in de groep? (‘mam, ik playback gewoon mee als we hardop gaan lezen’)
Daarnaast is het thema van het boekje handig om te bepalen. Houdt je kind van spannende verhalen, of van lieve verhaaltjes, of grappige?
Maar misschien nog wel de minst belichtte maar wel soms zo relevante onderdeel… staan er veel woorden of zinnen op de bladzijde? Sommige kinderen raken al gedemotiveerd als ze DENKEN dat ze het niet kunnen en daar gaat het al mis. Want een boek open doen en daar voor je gevoel een zee aan woorden te ontdekken is niet tof. Al helemaal niet als die zee aan woorden ook nog eens in je hoofd verandert in een golvende massa met rondzwemmende letters. En dan moet je nog beginnen aan het verhaal!

Als leerkracht heb ik veel kinderen voorbij zien komen de afgelopen jaren. En ieder kind vroeg een gepersonaliseerde aanpak. Het lukte me als leerkracht om kinderen aan het lezen te krijgen, te motiveren met de gekste ideeën, door ze via Connect lezen weer op niveau te krijgen, maar er was 1 ding waar het hen vaak aan ontbrak. Gebrek aan vertrouwen. In zichzelf, in de schrijvers van boeken (want die schrijven toch nooit een leuk boek) in klasgenoten die vast zouden gaan lachen als ze hun niveau zagen, in de leerkracht die het vast ook niet zou gaan lukken om hen te leren lezen, in hun ouders die hen toch niet zouden kunnen helpen thuis. En daar moet je aan werken. Dat deed ik, dat lukte. Tot ik die ene jongen voor me kreeg… Mijn eigen zoon.

Niet in de klas, gewoon thuis. De boeken werden door de kamer gesmeten zodra ik er mee aankwam. Alle juiste niveaus, leuke ideeën en alle juiste thema’s ten spijt. Mijn frustratie groeide, die van hem nog veel meer.
En toen kwam mijn man om de hoek. Degene die altijd geroepen heeft ‘Ik ga nooit met hem lezen hoor, dat is jouw ding.’ Niet omdat hij niet wilde, maar omdat hij dezelfde achtergrond heeft als het mini-figuur die de boeken door de kamer smijt. Hij kon vroeger ook niet lezen, maar toen was er ook geen hulp. Nu wel! In de vorm van zichzelf. Papa leest nu met onze vent. Met veel plezier, ze hebben ontzettende lol en ik zie het niveau groeien. Hij geeft tips die bij mij nog nooit zijn opgekomen.(je moet je spieren in je hoofd ontspannen…euhm…huh?) Ik zie dat zij hetzelfde zijn en papa hem begrijpt en aanvoelt. ’s Avonds hoor ik vanuit de keuken (want ik mag er echt niet bij zijn) hoe hij met alle geduld van de wereld onze zoon zijn zelfvertrouwen geeft. Zo veel zelfs dat ik ook mag komen luisteren aan het eind. En dat zoonlief zijn lievelingsknuffel gaat voorlezen uit een boekje met 2 zinnen per bladzijde, want dat vindt hij fijn.
Als onze zoon ’s avonds tevreden in bed ligt vraag ik naar die spieren in je hoofd en vraagt mijn man mij tips en trucs vanuit het vak gezien en wil hij weten of dat wat hij gedaan heeft goed is, maar vooral waarom het werkt zoals het werkt. En komt daardoor zelfs met de vraag om het leesboekje te vergroten voor hem want ‘Dat was toch ook een onderdeel als je dyslexie hebt? Het vergroten van de tekst?’ Ik kijk naar mijn twee mannen, die dit varkentje wel eens even gaan wassen. 

En dan ben ik blij als ik op internet iemand tegen komt die meedenkt met al die ploeterende ouders die niet de achtergrond hebben zoals ik hem heb. Maar die ook hun kind willen helpen, hoe dan ook.

Dus als je gekeken hebt naar je kind, gepraat hebt, geluisterd hebt… alle onderdelen hebt onderzocht. Dan wens ik je veel ontspannen leesplezier met De Kraaiendieven of welk ander boek dan ook. 

www.beterlerenlezen.nl