6 vierkante meter tekening

Aan het eind van het schooljaar herken je mensen die in het onderwijs werken al gauw aan hun volgeladen auto’s of fietstassen vol met chocolade, badschuim, bloemen en 6 vierkante meter aan tekeningen.
De waardering is erg zichtbaar, maar wordt in sommige gevallen pijnlijk voelbaar.

Dit jaar nam ik niet alleen afscheid van het schooljaar, maar ook van de school. Na 3 jaar heb ik gekozen weer eens verder te kijken. Een keuze die gemaakt is met een blik op de toekomst, maar een tweestrijd geeft tussen verstand en gevoel.
Een afscheidsdag waarin ik heel professioneel kon organiseren, regelen en zorgen dat alle kinderen weer veilig thuis kwamen. Waar ik op het schoolplein tijdens de speech rustig kon luisteren, omdat ik wist wat er zou gaan komen en tekeningen en cadeaus in ontvangst kon nemen tegelijk met andere collega’s die ook afscheid namen, ieder met hun eigen redenen.

Maar toen kwam de afsluiting, het jaarlijkse aftellen naar de vakantie. Zo! klaar! Dacht ik…
Twee leerlingen uit mijn groep kwamen naar voren, ze hadden nog iets ingestudeerd. Ik ging uit van een dansje, want dat hebben die meiden regelmatig laten zien dit jaar. ‘Leuk!’ dacht ik nog. Totdat ze de baas werden over de microfoon en over mijn gevoel…

De twee hadden zelf een liedje gecomponeerd, eigen muziek, eigen tekst. En de juf? Die brak. Niets geen verstand meer die mij kon vertellen hoe en het waarom van deze stap, maar mijn hart die alle plezier, zorgen, blijdschap, verdriet, woede, frustratie en geluksmomenten van de afgelopen 3 jaar losliet en naar boven liet borrelen in de vorm van tranen. 
Thuis bleef de emotie hoog zitten, kon ik maar in kleine hoeveelheden al die cadeautjes, tekeningen, briefjes en kaarten van ouders en kinderen lezen. 

Dit afscheid raakte me misschien twee dagen later ineens nog wel het meest. Ik heb vaker afscheid genomen van scholen, collega’s en kinderen, maar dit afscheid was een bijzondere. Ik realiseerde me ineens dat ik als leerkracht zo druk ben om op alle fronten het beste in de kinderen naar boven te halen, ze alles te geven wat binnen mijn macht ligt en het verschil te maken, dat ik ‘vergeet’ om het resultaat op te pikken en daar van te genieten. Om de waardering gedurende het jaar op te slaan en dat weer om te zetten in energie. Dat mijn verstand (die bezig is met resultaten, grafieken, behaalde doelen bij persoonlijke plannen, nieuwe plannen uitdenken, evalueren, analyseren en verantwoorden van onvoldoende stijgingen of plotselinge dalingen) mijn gevoel aan de kant schuift, omdat er niet genoeg ruimte lijkt te zijn. Niet het gevoel naar de kinderen toe, maar dat stukje voor mezelf. 
En die laatste tik op mijn neus kreeg ik, op de bank, terwijl ik een antwoord van een lieve collega op de volgende vraag las…
‘ik hoop dat je niet bang zult zijn om… ‘ 
‘…. tekort te schieten.’

Aan het eind van het schooljaar, beladen met cadeaus, bloemen, chocolade en 6 vierkante meter aan tekeningen, kijk ik terug met tevredenheid. Ik heb alles gegeven, alles gedaan, en voor dat laatste waarin ik tekort schoot heb ik nu 8 weken vakantie om dat in te halen… mezelf!

Liedje van Belle en Lisa:

We hebben hele mooie jaren met je meegemaakt
En opeens ga je weg
Dat is heel erg vervelend
Kon je nog maar voor even in ons hart zijn
Juf Anouk is heel erg lief
En ze staat altijd voor je klaar
Kon je maar voor altijd onze juf zijn
Twee hele mooie jaren met je meegemaakt
En toen ging je weg
Waarom doe je dat ons aan?
Dat is zo erg jammer.